Zapraszam tutaj ;)

Mój nowy blog:
http://zyj-dla-siebie.blogspot.com/

Nowy początek

Z całego serca dziękuję Wam za ostatnie komentarze. Psychicznie czuję się dużo lepiej po ich przeczytaniu. Dziękuję, że przeczytałyście posta, wsparłyście.
To dla mnie niesamowicie ważne.

Cholera. Ostatnie dni były jednymi z najdziwniejszych w moim życiu. Praktycznie nie odpalałam komputera, cały czas zastanawiałam się co mam robić. Boję się, że mia wróci znowu, chociaż po ostatnim wyskoku zachowywałam się wzorowo, jadłam "normalnie", cokolwiek to nie znaczy.  Ewidentnego kopa dostałam w poniedziałek wieczorem. Udawałam, ze oglądam telewizję, by nikt w domu nie myślał, że oszalałam. Ot, lampienie się w ekran telewizora, pomagało udawać, że wszystko jest w porządku. Leciała "Śmierć na 1000 sposobów".  Przy jednej historii, po usłyszeniu magicznego słowa "bulimia" skupiłam się na tym co leci.  Pokazano bulimiczkę. Zjadła tyle, że zanim zwymiotowała pękł jej żołądek i umarła. Umarła.
Boże... śmierć może być tak blisko!
Byłam przerażona, w zasadzie jestem.
Pojawiło się 10000000000000000 myśli. Ile brakowało, żebym to JA umarła? Żeby to mnie pokazali leżącą bez życia w łazience? Może kiedyś to mój żołądek mógłby pęknąć? Jedzenie, jak widać, może zabić.
Nic już mnie nie obchodzi. Zdanie innych, moja sylwetka, zaczynam całkiem inaczej.
Tamta dziewczyna była modelką. Warto było umierać dla piękna? Nie znam jej nazwiska, nie słyszałam o niej. Nie była specjalnie popularna. Nie było warto. Jeżeli ktokolwiek o niej usłyszał, to nie przez jej urodę, ale przez tą historię.

Jestem w trakcie zakładania nowego bloga.  O bieganiu, zdrowym życiu, rozsądnym chudnięciu.
Nie chcę już być chuda. Chcę być szczupła i wysportowana.
Pozostać żywą.
Tego bloga zostawię, ku przestrodze innych.
i podam adres tego nowego, by każdy mógł tam trafić.
Więc zostaję z Wami. Zresztą jak mogłabym Was opuścić skoro nasze problemy są tak podobne? Żyję koncepcją lepszego jutra, nawet jeżeli będzie to wymagało poświęceń
A adres bloga dodam być może jeszcze dziś, najpóźniej jutro.
Trzymajcie się cieplutko i wpadajcie na nowego bloga :***
Wierzę, że teraz życie będzie tylko szło na lepsze.

Cichy głos z dna piekieł

Od dwóch dni siedzę w piekle.
Znowu.
Wczoraj...
Było dobrze. Do 18-tej, aż ojciec nie wrócił z roboty. I aż nie wyczułam od niego alkoholu. Ile on już nie pił? Ponad rok czasu.
Rok, kiedy z każdym dniem myślałam, że TO już nie wróci.
 Wróciło.
Mama mówiła, że jak znowu zacznie to bierze rozwód.
Tylko, że on pije odkąd pamiętam. Z przerwami- ta była jak do tej pory najdłuższa.
I co? Nic. Matka zostaje, bo "szkoda jej domu". Fakt. Nie bije, nie znęca się. Po prostu pije. Czasem powie kilka raniących słów.
Tylko tyle.
Najpierw płakałam. Potem stwierdziłam, że mam to gdzieś.
Ale czarę goryczy przelała matka, którą wzięło na zwierzenia. Mówiła, jak to żałuje, że kiedyś się nie rozwiodła, jak teraz byłoby jej ciężko ułożyć sobie życie....
Potem temat przeszedł na mnie. Że teraz ja będę miała predyspozycję do takich problemów. Że też mogę pić. I ile złych rzeczy mam przez ojca... Mój wzrost (jej zdaniem to katastrofa), bo ojciec wysoki, ja wysoka... Że przez to pewnie będę sama. Że wszystkie moje wady, to właściwie jego wina... to, że mam taką, a nie inną sylwetkę (gruba, wielkie ramiona) I nawet nie mogę założyć obcasów, bym wyglądała na szczupłą, bo będę jak wieża, że w jakiś sposób się na nim wzoruję.
Nie miałam siły tego słuchać.
Od bólu, który mi zadała, chciałam po prostu uciec.
Uciekłam, prosto do kuchni. Otworzyłam lodówkę, szafkę ze słodyczami...
Ucztowałam, siedząc na zimnej podłodze w kuchni.
Mniej więcej w połowie zaczęło mi odbijać jeszcze bardziej.
Wszystko, co jadłam przeżuwałam i wypluwałam. (debilka)
Potem, uznałam, że nie będę wymiotować (a zjadłam wcześniej bardzo dużo) za chwilę zmieniłam zdanie. Łazienka była zajęta. Chciałam czekać, ale z bezsilności położyłam się do łóżka. Miałam niemal bezsenną noc.
To, że tyle jem jest źródłem wszystkich problemów. To moja wina. Że nie jestem dostatecznie dobrą córką, by matka była ze mnie dumna. To moja wina, że ojciec pije.
Nie wiem, kiedy zasnęłam.
Kiedy był już ranek (dzisiaj) wypiłam kawę z mlekiem.
Ojca nie było.
Matka znowu chciała rozmawiać.
I znowu się zaczęło. Tym razem chciała rozmawiać już tylko o mnie. O tym, że nie mam chłopaka.Porównywała mnie do moich ślicznych, niskich koleżanek O tym ile ważę. Potem niby w żartach, powiedziała, że muszę zważyć się przy niej (ona myśli, że ważę 63-64 kg, bo kiedyś mówiła, że nie wolno mi dopuścić do bycia ponad 65 kg grubasem<jej słowa>).
Wtedy nie wytrzymałam.
Pytałam, czy do niej dociera jak mi jest ciężko. Czy zdaje sobie sprawę, jak to jest każdego dnia walczyć, by nie wymiotować. Moja matka wie, że mam bulimię. Miałam nawet iść do psychologa, ale w końcu na moje jedno słowo, nie poszłam (jej zdaniem, to miejsce dla wariatów i bardzo pasowała jej to, że nie chcę iść)
 Łzy płynęły mi po policzkach.
Na to ona powiedziała, że może faktycznie przesadziła. I, że mówi to, bo mnie kocha.
-Wiesz, co możesz zrobić z tą miłością?- powiedziałam i wyszłam z pokoju.
Do kuchni. Znowu jadłam. I pobiegłam prosto do kibla. Tak, rzygałam. Najpierw zjadłam jeden deser czekoladowy, który niemal natychmiast zwróciłam, potem jadłam dalej.
Kuchnia-kibel-kuchnia-kibel-kuchnia-kibel....
Kurwa.
Dwa miesiące sukcesu (z dwoma małymi wpadkami) poszły się jebać.

Przepraszam wszystkich, których zawiodłam.
Wrócę, jak ogarnę dupę.

Pokusy i radości

Dzięki, za miłe komentarze :*
Red Queen jestem z Tobą. Wierzę, że z każdym dniem jest lepiej. Obyś niedługo wróciła już całkowicie:**
Miło, że zauważyłyście zmianę wyglądu bloga, cieszę się, jeśli się podoba, bo myślałam, że mój patologiczny brak talentu informatycznego nieźle się na nim odbije.
Mama zauważyła, że schudłam :) Bardzo mnie to cieszy, bo skoro widać różnicę nawet dla mamy, to dla innych też. Powiedziała mi, że widać po brzuchu i dekolcie. Dobre i to.
Och, ale mnie dziś żarcie kusi :(
Najpierw koleżanka częstowała mnie w szkole czekoladą- odmówiłam, mimo, że kocham czekoladę z orzechami.
Mama robi drożdżówki z czekoladą. Opieram się dzielnie ;).
W sumie, to powiedziałam już, że nie będę ich jeść. Nawet nie protestowała, bo akurat do fast foodów i słodyczy mnie nie namawia.
Bilans:
-2 jabłka- ok 140 kcal
- 20 g manny, pół kubka mleka- 130 kcal (wymieszałam ze słodzikiem- zastąpiło deser)
- marchew duża- 30 kcal
- szklanka mleka, pół kostki chudego twarogu (na śniadanko;) ) 210 kcal
- jogurt pitny jovi 105 kcal
- omlet z szynką- 240 kcal
Jeśli dobrze liczę 855 kcal. Czyli, powiedziałabym, jest nieźle.

Trzymajcie się:**

Przemyślenia o życiu

Chciałam Wam podziękować, za ostatnie komentarze. Macie rację, nie ma sensu bycie bliską przyjaciółką z K. Ma to na mnie zły wpływ. Nie będę jednak  zniżała się do jej poziomu i robiła tak jak ona. Nie zamierzam jej dogadywać, dogryzać...
Prawo Karmy. Wszystko wraca. Po co się psuć? W tej sytuacji najlepszą opcją jest trzymanie się na dystans. Tylko tyle.
Red Queen, strasznie się cieszę, że masz już jeden "zielony dzień". To bardzo dobrze.  Nie przejmuj się, że przytyłaś. Szybko przyszło, szybko odejdzie. Wierzę, że wrócisz z kryzysu silniejsza i pełna motywacji.

Dzisiaj mam trochę filozoficznych przemyśleń...
Usłyszałam zdanie, że tylko perfekcjoniści osiągają w życiu sukces. Całą sztuką jest wymaganie od siebie. To prawda. Każdy powinien mieć w sobie samym ostoję. Nie bać się swoich zachowań, wypełniać zadania z dokładnością. To, co stworzymy ma pozostać.
Tylko teraz jest haczyk. Bo bardzo łatwo można stać się częścią tłumu.
Trzeba zachować cząstkę siebie. Pozostać indywidualistą.  Aż mi się nasunął cytat:

"Everyone's heart doesn't beat the same
We're beating out of time"
(piosenka: Jesus of Suburbia, Green Day)

Każde serce bije inaczej. Nasze biją nie do rytmu.

Dobrze powiedziane. Każdy jest inny, trzeba to zachować.
Mając kontrolę nad sobą, ale zachowując w tym siebie osiągniemy sukces.

Ok, dzisiejszy bilans:
3 łyżki jajecznicy- 130 kcal
activia do picia-  150 kcal
marchewki, jabłka- 200 kcal
serek wiejski- 160 kcal
szklanka mleka- 100 kcal
Jest ok

Fałszywa

Ja pierniczę (nasuwa mi się nieco brzydsze słowo) co za dzień...
Wstałam rano i wskoczyłam na wagę. Pokazała 66,2.
Ciesząc się jak głupia i pamiętając o mojej roli w dzisiejszym apelu- przeczytania dokładnie 6 zdań, z czego 2 na jedną linijkę (niby to ja prowadzę apel) ubrałam się w czarną sukienkę i czarne rajstopy. Wyglądałam nieźle.
I w tym dokładnie miejscu kończy się to co dobre.
K. (ta moja "przyjaciółka) tak mi dziś dosrała...
Po prostu powiedziała na mój widok: "Źle się ubrałaś. Strasznie widać, jakie masz pełne uda i tyłek".
Zamurowało mnie.
Kuźwa. Bez przesady! Jestem trochę przy kości, ok, ale nie jestem znowu totalnym wielorybem! Ona wie, że sylwetka, to mój słaby punkt i lubi to wykorzystywać.
Teraz po dokładnie 8 h łatwiej mi to pisać.
No ale w szkole było inaczej.
Po prostu stałam jak wryta, a ona ciągnęła dalej, że przy pewnej wadze nie można już sobie pozwalać na strój dla zgrabnej dziewczyny...
Uprzejmie udzieliła mi też kilku bardzo cennych rad co powinnam nosić.
Nie wiem co chciałam zrobić. Uciec? A może coś zjeść i wyrzygać (chyba najbardziej)?
Na apelu zachowałam twarz pokerzystki. Do czasu, aż widzieli mnie ludzie, miałam dobrą minę do złej gry.
Potem rekolekcje, na których nie mogłam się skupić.
W domu miałam plan: jeść i rzygać. Zjadłam i nie rzygałam. Nie mogę dać jej tej satysfakcji, NIE MOGĘ!
Jeszcze będę szczupła.
Ok, trochę dziś zawaliłam. Ale nie poddaję się. 1,6 kg już poleciało. Poleci więcej.

Żałuję, że nie mam prawdziwych przyjaciół. Nie oczekuję głaskania po główce, ale nienawidzę momentami, tej wyżywającej się na mnie frustratki.
Ulubione tematy? Chłopcy- bo nie mam, a ona ma. Szczupła sylwetka- bo nie mam, a ona ma.

Ogarniam dupę. Jeszcze przyjdzie moment, kiedy to ona będzie "tą grubszą".

Red Queen, trzymaj się! Razem dojdziemy do perfekcji, ale teraz skup się na własnym nastroju, zbieraj siłę do walki.
Bardzo dziękuję za miłe komentarze i wsparcie. :*

# 1

Wstałam dziś rano i poczułam się cudownie. Pusto. Dotknęłam brzucha. Był inny. Nadal miękki i duży, ale jednak... bardziej płaski. Jakbym pozbyła się balonu, który połknęłam. Nie byłam tak obrzmiała.  Na nadgarstku pojawiła się nieśmiało kostka, która zawsze mi wystaje. Wczoraj gdzieś zniknęła. Wstałam z łóżka prawie z lekkością motyla.
Po wizycie w łazience, stanęłam na wadzę.
Szok.
Wczoraj moja waga wynosiła 67,8 kg. Dziś pokazuje 66,7.
Straciłam 1100 g z dnia na dzień! 
Wiem, po prostu zeszła ze mnie woda, ale cieszę się jak dziecko.  Nie czułam się tak dobrze od dawna. 

Żałuję na razie 2 rzeczy: że zatrzymanie wody, które do tej pory miałam nie było spowodowane miesiączką, która 2 miesiące temu znikła, a wariowała gdzieś od pół roku (miałam okres albo co 2 tygodnie, albo co 6:P). Pewnie wróci prędzej czy później. Drugą rzeczą, którą żałuję jest stracone 30 cm włosów. Zobaczyłam to zdjęcie i wróciły wspomnienia. Pamiętam minę fryzjerki, kiedy pytałam, czy obcięcie jest konieczne. Po prostu przejechała mi ręką po włosach i pokazała ile ich na niej zostało. Powiedziała, że tak wyniszczonych włosów dawno nie widziała, radziła zrobić badania.
Ale one odrosną. Włosy odrosną a okres się wyreguluje. A ja będę chuda, zdrowa i szczęśliwa. 

Red Queen, mam nadzieję, że szybko wrócisz. Trzymam za Ciebie kciuki, ściskam najmocniej jak potrafię. Zasługujesz na spełnienie marzeń.
Dziewczyny, bardzo Wam dziękuję za komentarze, naprawdę. Czuję, że dzięki temu nie tkwię w tym sama. Dzięki:**
Bilans:
kaszka manna kupiec o smaku malinowym 200
serek bieluch lekki 125
2 jabłka 150
gotowana pierś z kurczaka z łyżką pieczarek 200
2 szklanki mleka, kawałek selera  230
Razem 905 kcal

Jak ja uwielbiam wagary ^^

Jutro idę  :)
Są rekolekcje, przez co przepada mi większość ważnych lekcji, zostają takie w stylu godziny wychowawczej itp.
Nawet mama stwierdziła, że bez sensu to wymyślili i mogę nie iść. Przez to też ważenie w szkole przesunie mi się o 1 dzień, ale już się tym nie przejmuję. Waga nie będzie decydować o moim nastroju!
Mam zamiar nie ważyć się częściej niż raz na 2-3 dni ( w wyjątkowych sytuacjach raz dziennie), ponieważ wiem jak to jest ważyć się po 2-3 razy... na dzień.
Nie pozwolę, by znowu mi odbiło!
Never.
Dzisiejszy dzień zaliczam między "dobry", a "bardzo dobry". Bilans ma się następująco:
-omlet z tuńczykiem (150 kcal)
- 2 szklanki mleka (kocham mleko :D) (200 kcal)
- 2 małe marchewki (30 kcal)
- porcja ryżu z mięsem gotowanym (+/- 300 kcal, a na pewno nie więcej)
- serek wiejski lekki (125 kcal)
Czyli razem zjadłam 805 kcal. Całkiem nieźle.
Bardzo Wam dziękuję za wiarę we mnie i miłe komentarze. Bardzo.
Dodaję nieco thinspo:

Uwielbiam zakolanówki... po prostu uwielbiam .

Trzymajcie się :****

Mia- najgorszy wróg

Wiecie co?
Zważyłam się dziś. Nie sądzę, że jutro byłoby łatwiej.
Waga pokazała 67,8.
Tak, ważę najwięcej w życiu.
I dało mi to jeszcze większego kopa do działania.
Nie będzie histerii, płaczu, głodówek
Będzie wojna.
Nie jest ważne, czy po drodze przegram jakąś bitwę. Wojna, o kraj Akceptacji i Zdrowia, będzie należeć do mnie.
Skończą się docinki, komentarze.
Jestem silna. Potrafię.
Dlaczego jestem silna? Bo przez ostatnie 2 miesiące wymiotowałam tylko 2 razy. 
Coś Wam powiem.
Dwa miesiące temu ważyłam 67 kg.
Zanim zaczęłam wymiotować i się przeczyszczać w granicach 62. (kiedyś 59)
Przez bulimię przytyłam 5 kg. Od razu uprzedzam teksty w stylu "że wymiotowałam niedokładnie", czy coś, są bez sensu, bo ja akurat wymiotowałam aż ZBYT dokładnie (pozbywałam się również mikro i makro elementów, byłam więc super dokładna). Zresztą zwykle "dla pewności" popijałam jeszcze senes.
I co mi to dało?
Ano, na początku waga pokazywała mniej.  Bo się odwadniałam i pozbywałam strawionego już jedzenia (ps. cukry trawi się już w ustach).
I wtedy mój organizm się na mnie obraził. Zaczął magazynować tłuszcz, bo mogą nadejść "gorsze czasy", których zresztą naprzemiennymi głodówkami dałam mu zakosztować.
Czym może być to 0,8 kg ?
Może to okres? (mam jeszcze większy biust, i jakieś dziwne nastroje, więc to niewykluczone)
Przy bulimii przybywało mi po 2 kg miesięcznie (około).
Dwa miesiące, gdzie miewałam napady, i zwykle nic z nimi nie robiłam (pomijając te 2 akcje) przytyłam 0,8.
A nigdy nie zjadłam mniej niż 700 kcal, zwykle po 1200, chociaż napady miałam 1-2 razy na tydzień (po 3 tys kcal średnio).
Jest różnica.
To chyba najlepszy dowód, że wymiotowanie nie odchudza.

Chaotyczna Istotko, oczy mam takie chłodno zielonkawo- niebieskie ;)
To adresuję do wrednych, niewierzących we mnie osób:

Wiem, że mi się uda.
Już zbyt wiele osiągnęłam, by teraz przegrać.

Ja im wszystkim pokażę!!!

O kogo chodzi?
Oczywiście o moją mamę ( w zasadzie całą rodzinę), moją "przyjaciółkę", i wszystkich znajomych.
W kilku słowach wyjaśniam:
Moja mama- na każdym kroku mnie krytykuje, a jednocześnie wychwala moją siostrę (dziwne, że ta mała nie zdobyła jeszcze nobla...). Mam wrażenie, że nie widzi, że jej niektóre komentarze po prostu mnie ranią.
Ja sama nigdy nie powiedziałabym swojemu dziecku większości tych raniących rzeczy dotyczących wyglądu. Tym bardziej, że niekoniecznie prawdziwych. Bo wybaczcie, czy osoba z wagą 59 kg przy 176 może być gruba?, Albo, jak to określała mama "średniej budowy"? Jak patrzę na zdjęcia widzę, że byłam szczupła.
Tylko, że kiedy tak wyglądałam miałam to gdzieś. Dziś jest gorzej (jestem grubsza i mniej odporna). Ciągle słyszę teksty w stylu "nie noś tych legginsów", "może przymierz też te większe jeansy"- to drugie jest niesamowite. Idealnie leży na mnie rozmiar M, a mama chce bym mierzyła L!
Jeszcze dwa lata temu nie ruszałoby mnie to. Dziś jestem przez to wykończona.
"Przyjaciółka K."- mistrz subtelnego "wbijania szpili". Co z tego, że jest niby "moją przyjaciółką", skoro przez niektóre jej teksty płaczę po nocach? (typowy tekst: "Mimo swoich ud, świetnie wyglądasz w tej spódnicy")

Ja im wszystkim pokażę! Udowodnię, że też potrafię! Będę chuda.
Za dwa dni się zważę i niezależnie od tego ile pokażą cyferki, nie załamię się, tylko zrobię wszystko by je obniżyć.
Do tej pory zjadłam:
omlet (200 kcal)
kawa z dużą ilością mleka (70)
marchewka (20)
kawałeczek gotowanego kurczaka(100)
jabłko (80)
szklanka mleka (100)
Do tej pory 570. Na pewno coś jeszcze zjem. Zaktualizuję wieczorem :)

Ktoś kiedyś powiedział, że "pisanie to obrona przed szaleństwem". Miał rację. Chociaż uważam siebie za grafomankę, bez talentu, chcę pisać. To uspokaja.
Jak określiłyście, jestem przez chwilę "w swoim świecie". Macie racje.

Z całego serca dziękuję wam, za miłe słowa, za to, że mimo wszystko we mnie wierzycie.

Postanowiłam sobie, że odnajdę w swoim wyglądzie jakieś zalety.
Na razie idzie mi to dość opornie, ale i tak od rana coś wymyśliłam
1. Mam całkiem ładny, dość duży biust- 75D.
2.Mimo, że mam duży tyłek, to nie mam na nim strasznego cellulitu.
3. Mam długie (szkoda, że grube) nogi.
4. Mam ciekawy kolor oczu.
Wiem, ze do póki nie zaakceptuję i nie polubię siebie to nie schudnę. Słyszałam, że powinno odchudzać się z miłości do swojego ciała, a nie nienawiści do niego. Uważam, że coś w tym jest. Szkoda, że nie jest to takie proste :(.
*aktualizacja bilansu: dochodzą 2 marchewki i gotowane brokuły. Łączna ilość kcal dzisiaj, to 730 :)

Lek na całe zło-pisanie

Hej :)
To będzie krótka notka. Chciałam Wam tylko powiedzieć, że walczę dalej. Dzisiejszy dzień nie był za dobry, ale postaram się to zmienić. Za 2-3 dni planuję nawet się zważyć i normalnie zacząć odchudzać. Ogólnie przez następne dni, będę robiła wszytko, aby zacząć normalnie żyć pokonać strach przed wagą i zacząć się akceptować, a po ważeniu nie wpaść w obsesję.  Zaczynam spełniać marzenia. Zaczęłam pisać powieść o wampirach na drugim, świeżo założonym blogu, na który serdecznie zapraszam:

http://istotazmroku.blogspot.com/

od razu mówię, że nie należę do fanów "Zmierzchu", ale uwielbiam wampiry i fantastykę i to o tym chcę pisać. Będę więc tworzyć 2 blogi na raz. Jeden (ten) o walce z bulimią i odchudzaniu, drugi, będzie po prostu w formie powieści. (na razie jest tam fragment rozdziału 1)
Zapraszam na obydwa :)
Całuski :****

zbyt dużo na jeden dzień... bardzo zły dzień

Ale masakra.
Dzisiejszy dzień zapiszę do tych najgorszych w życiu.
Ale po kolei.
Zaczęło się od tego, że w szkole wybrano mnie do prowadzenia jakiegośtam występu (nie wiem o co chodzi, ale mniejsza, co to za uroczystość, chyba jakiś konkurs), co już było problemem, bo, co tu dużo mówić nienawidzę wystąpień publicznych.
Jednak dyrektorka stwierdziła, że skoro już prowadzę to coś, to  n i c nie stoi na przeszkodzie, bym prowadziła również apel z okazji Dnia Zdrowia. Nauczenie się czytać dosłownie 6 formułek, to nic strasznego, ale ja i tak mało nie padłam ze stresu... nienawidzę takiej presji. Apel już we wtorek, chociaż sam Dzień Zdrowia wypada w poniedziałek.
No i tu jest  n a j g o r s z a wiadomość.
Co nasza szkoła robi w poniedziałek?
Ano, wymyślili coś takiego, że higienistka będzie sprawdzać m in BMI.
Co to dla mnie oznacza? Ważenie!!!!!!!!!!!!!!!!!
Boże, chciałam się uwolnić od tego cholerstwa, boję się okropnie, w szkole jak to usłyszałam, to mało nie zeszłam na zawał i spędziłam ok 15 min w kiblu, po prostu siedząc koło kranów i starając się zacząć myśleć.
Kiedy przyszłam, nieco spóźniona, do klasy (nauczycielka też się spóźniła, na moje szczęście) koleżanka pytała, czy dobrze się czuję. Potem do klasy przyszła nauczycielka i chciała mnie wysłać do higienistki, bo podobno zrobiłam się strasznie blada.
Czułam się (wciąż czuję?) jak obłożnie chora.
Co będzie, jakbym dajmy na to ważyła 67 kg (moja najwyższa waga, przy 178)?
Będę pośmiewiskiem.
U mnie w szkole (mamy prawie same dziewczyny w klasie) mamy zasadę, że chuda= dobra.
Po osobach przy kości jeżdżą na każdym kroku.
Do końca dnia byłam roztrzęsiona i nie mogłam się na niczym skupić. Zerwałam się z ostatniej lekcji i wróciłam do domu.
I co usłyszałam od mamy? Że muszę "wziąć się za swój wygląd"
Aż zachciało mi się płakać.
Co było później? Napad. Ale nie tragiczny, bardzo duży, bo 2700 kcal zjadłam, ale to jednak nie tragedia.
Udało mi się nie wymiotować- jedyny plus.
Jak ja siebie nienawidzę...

2/14- punkt dla mnie

Z całego serca dziękuję wszystkim osobom, które we mnie wierzą. Aż się robi ciepło na sercu, od czytania komentarzy :****
Red Queen, u mnie bulimia właśnie zaczęła się od ćwiczeń i środków przeczyszczających. Wymioty doszły z czasem, chociaż na początku nawet sobie nie wyobrażałam jak można to zrobić.
Więc uważaj podwójnie, by nie wpaść w to gówno. Wierzę, że Ci się uda nie wymiotować :*
I również dziękuję za pomoc techniczną ;)

Dzisiejszy dzień oceniam całkiem nieźle.
Zjadłam:
-omlet- 200 kcal
- szklanka mleka 110 kcal (1,5% tłuszczu)
- marchewki (pokroiłam sobie rano, chrupałam niczym królik cały dzień ;) )- 200 (trochę ich było)
- chude mięso gotowane- 170
-jogurt naturalny 0%- 100
780/1000
Szczerze mówiąc, myślałam, że zjadłam więcej.
No nic, dzień iście szalony- do końca nie wiedziałam, kiedy wrócę ze szkoły i wiem, że jutro będzie to samo (umieram ze szczęścia :p).
Miałam dziś mały kryzys w szkole- mnóstwo roboty przy promocji, wszyscy na mnie polegają, a działanie pod presją jest dla mnie zgubne.
Jednak zanim sięgnęłam po coś słodkiego, spróbowałam się ogarnąć, wypiłam w końcu puszkę pepsi light.
Ok, niezdrowe ale pomogło.
Pytacie o aktywność fizyczną. Dziś zaczęłam biegać :) Na początek 20 min, ale z czasem będę zwiększać. Podoba mi się, bardzo fajnie jest słuchać muzyki i biegać. Polecam każdemu. :)
Trzymajcie się cieplutko :**